De kunst van Katelijne Laroy (Olivier Brems)

Laroy schildert de voorstedelijke banaliteit. De straten van ‘Man-Bijt-Hond-dorpen’. Door vormgeving proberen we onze privéomgeving in de hand te houden maar het amalgaan van niet bij elkaar passende stijlen in onze wijken lijdt net tot die typisch Belgische voorstedelijke oncontroleerbaarheid. Ze idealiseert niet, in tegendeel, ze laat de dingen in hun banaliteit.

Een vreemde kleur kan je niet zomaar reproduceren op doek; er is altijd sprake van een interpretatie. Laroy interpreteert wat ze ziet zo, dat de uniekheid van iedere kleur en iedere vorm versterkt wordt.
De schilderijen zijn dus geen foto’s van de werkelijkheid maar een artistieke reconstructie van wat er opvallend is aan het onopvallende dagdagelijkse. De beelden worden vereenvoudigd, er wordt een abstractie gemaakt, de dingen worden tot hun essentie terug gebracht maar tegelijkertijd worden de opvallende elementen uitvergroot. Hierdoor blijven de beelden toch complex, terwijl ze ook een zeker rust uitdragen. Fotografie speelt een bijzondere rol in haar werk. Maar de werken zijn geen overgeschilderde foto’s. De foto’s van Laroy zijn meer haar motief en haar inspiratiebron.

Laroy’s roots in de abstracte schilderkunst zijn aan deze stilering niet vreemd. Horizontale en verticalen komen vaak terug in haar werk. De schilderijen tonen ook dat er vaak humor zit in de voorstedelijke banaliteit. Het fantastische en het imperfecte gaan hand in hand.

Ieder tafereel heeft meestal een dominante kleur. De kleuren zijn altijd bijzonder, rood, roos of groen zijn nooit een gewoon rood, roos of groen. Laroy toont ons vooral dat we onze omgeving, haar kleur en vorm nooit echt waarnemen. We kijken niet. En het fantastische moet je niet ver zoeken leert ze ons. Het is hier en nu, in onze omgeving, maar je moet het wel zien. Ze abstraheert er haar kunst uit, als een fascinerend herschepping van een wereld waar we dachten vertrouwd mee te zijn.